Legendarni bramkarze w UEFA

Piłkę nożną można kochać i nie lubić, ale kiedy gra reprezentacja narodowa, każdy staje się jej fanem. Kibice świętują zwycięstwa i po cichu idą do domu, jeśli wynik jest korzystny dla przeciwnika, ale w każdym przypadku długo zastanawiają się, kto był "przystojny" przez 90 minut, a kto mógł być bardziej precyzyjny, wytrwały i aktywny. I niezależnie od tego, jak potoczył się mecz, najlepsze i najgorsze epitety zbierają bramkarze. W rzeczywistości ta szczególna rola na boisku może zapewnić zarówno bajkowy triumf z "suchą" bramką, jak i porażkę.

Najlepsi bramkarze w historii piłki nożnej

Emocje, jakie towarzyszą oglądaniu trzymającego w napięciu meczu, można porównać jedynie z oczekiwaniem na freespiny w casino online. Po przyznaniu rzutu karnego na ekranach większości telewizorów słychać tylko walące serce kibiców obu drużyn, którzy grają na zwłokę. Gordon Banks jest nazywany najlepszym bramkarzem w historii piłki nożnej, ponieważ to dzięki jego pracy na Mistrzostwach Świata w 1970 r. drużyna równie legendarnego Pelego pozostała bez niemal gwarantowanego gola. Choć można się było spodziewać, że Anglik, który już od 1966 r. był mistrzem świata, dokona pięknego przełomu, to do dziś dyskutuje się o tej oszczędności.

Wśród legend ubiegłego wieku nie mogło zabraknąć bramkarza Bayernu i Niemiec Zachodnich Seppa Maiera. Prowadził swoją drużynę przez trzy mistrzostwa świata z rzędu, gromadząc pełną kolekcję medali - brązowych, srebrnych i złotych. Niezasłużenie zapomniany w innych częściach świata, w swojej ojczyźnie jest uważany za bohatera narodowego na równi z Manuelem Neuerem. Główną zasługą tego ostatniego, oprócz kilku niesamowitych bramek, które nigdy nie zostały strzelone, jest tytuł najlepszego bramkarza UEFA, który zdobywał przez cztery lata z rzędu.

Ricardo Zamora został nazwany "el Divino" przez fanów piłki nożnej na całym świecie. Patrząc na jego prace, można odnieść wrażenie, że żaden cel nie jest dla niego niemożliwy. Podczas swojej długiej kariery bronił barw Espanyolu, Barcelony, Realu Madryt oraz reprezentacji narodowej, w której składzie zdobył srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich. Nagroda Zamory jest nadal przyznawana w Hiszpanii. Przyznawana jest bramkarzom, którzy strzelili najmniej bramek w sezonie.

Edwin van der Sar jest jedynym bramkarzem, który wygrał Ligę Mistrzów dla dwóch różnych klubów. To właśnie Ajax i Manchester United odkryły wszystkie talenty tego bramkarza. Przez kilka lat z rzędu nie zostawiał suchej nitki na bramkach drużyny.

Na czele światowych rankingów znajduje się Włoch Dino Zoffa. Ma na swoim koncie kilka rekordów, z których najbardziej imponujący to zdobycie tytułu kapitana w wieku 40 lat. Dzoff bronił w Udinese, Mantovie, Napoli, Juventusie i reprezentacji narodowej, zdobywając mniej niż jedną bramkę w meczu zastępczym. Odchodząc z piłki nożnej z powodu presji młodego zespołu, żałował, że mógł grać jeszcze przez 10 lat. Zarówno prasa, jak i publiczność w pełni zgadzały się z tym stwierdzeniem - w wieku 40 lat był u szczytu formy.

Lista najlepszych bramkarzy minionego wieku nie byłaby kompletna bez Jana Tomaszewskiego. W swojej ojczyźnie jest niekwestionowaną legendą i najlepszym obrońcą narodowym w historii. Wyniki medalowe:

Srebrny medal olimpijski;

Brązowy medal Euro 1976;

dotarł do finału mistrzostw świata w 1978 roku.

Choć jego zasługi mogą wydawać się skromne w porównaniu z bardziej prominentnymi kolegami, przeciwnicy pamiętają Tomaszewskiego jako bardzo niewygodnego przeciwnika.

Pierwszym bramkarzem, który został uznany za Światowego Bramkarza Roku, był Belg Jean-Marie Pfaff. Grał w Beveren i Bayernie, był bramkarzem reprezentacji narodowej na mistrzostwach świata i Europy. W 1980 r. został srebrnym medalistą mistrzostw świata, ale publiczność zapamiętała go ze względu na jego przyciągające tłumy popisy i akrobacje, które wykonywał, aby rozgrzać stadion. Jakość jego obrony wcale nie uległa pogorszeniu - przez 11 lat Pfaff był niezawodną zaporą przed bramkami i atutem swojej drużyny.

Najlepsi bramkarze w szeregach

Bramkarze z przeszłości zdobyli wszystkie swoje nagrody. Niektórzy przekazali swoje doświadczenie nowym pokoleniom. Niektórzy zachowali otwarte uszy dzięki szkołom piłkarskim i uznanym nagrodom. Wiele z dzisiejszych gwiazd piłki nożnej zawdzięcza im swoją karierę i umiejętności. Spośród tych, którzy grają obecnie, możemy wskazać tych, którzy kiedyś na pewno też "odbrązowią się":

Hugo Llaurice - Tottenham (Francja);

Ederson - Manchester City (Brazylia);

Alisson - Liverpoolu (Brazylia);

Jan Oblak - Atletico (Słowenia)

Ci bramkarze mają już spore zasługi na swoim koncie, choć różnią się wagą. Ich cechą wspólną są jednak fantastyczne kwoty, jakie kluby są gotowe za nich zapłacić. Czy te sumy pieniędzy odpowiadają ich faktycznym osiągnięciom, okaże się po kolejnych meczach i wynikach. Na indywidualne osobowości trzeba jeszcze poczekać kilka lat.